Ağlatma! Acıtma! Kanatma! Yapma!

Baştan sona silmek istediğimiz bir yıl. Koca bir yıl, kocaman acılarla dolu bir yıl… Uyansam hepsi bir kâbus muş desem, diye serzenişte bulunduğumuz, yüreğimizin normal ritminde atması için sabırsızlandığımız, hey Allah’ım sen bize güç, kuvvet ve bolca sabır ver dediğimiz bir yıl. Lanet olası, ölüm kokan, kan kokan, ihanet kokan, nankörlük kokan bir yıl. Dur demek istediğimiz, hani ben ölürsem bu iş bitecekse ölmeye hazırım ama yeter artık bu kadar ağlayan ana olmasın dediğimiz lakin durduramadığımız bir yıl. Parçalanmış insanlar, ölümün pençesine düşmüş minnacık bebekler, yıkılmış bombalanmış yerler, ŞEHİT olmuş gencecik Memetlerle sınandığımız kocaman acı dolu bir yıl. Her gece uyumaya giderken sabah güzel haberlere uyanmak için dua ettiğimiz lakin, sabah aynı hengamenin içine GÜNAYSIN dediğimiz, hep birlikte dilediğimiz halde karanlık sabahlara, kapkara ortamlara, olmazlara, çıkmazlara yürüdüğümüz ve hatta kalabalık caddelerde yürümeye bile korktuğumuz bir yıl. Her akşam eve döndüğümüzde sağ salim çoluk çocuğu çatının altına topladığımıza sevindiğimiz, sevinmemizin büyüklüğü kadar, ölen insanlardan, ölüme yakalanmadığımız için utandığımız bir yıl. Dilimizden Sabır ver Ya Rabbi Ya ResulAllah eksik olmayan, isyan etmemek için kendimizi zor tuttuğumuz, ağzımızı belaya alıştırmaktan korktuğumuz bir yıl.

Bu yıl ahh bize karalar bağlatan, her gün bir başka acıyı kalbimize taşıyan, durmadan sabrımızı kaşıyan bir asır gibi uzun, bir yanardağ gibi baş gelinmez, bir kâbus gibi bağırmaya çalıştıkça sesin çıkmaz, çıkmazlarla dolu bir yıl. Bit artık! Git artık! İnsanlarımızı alma artık!  Canlarımıza kıyma artık! Kötülere fırsat verme artık! Bizi zorlama artık! Söyletme! Ağlatma! Acıtma! Kanatma! Yapma! Yapma! Yapma artık!

Derya ÖZABA

Komşu Köyün Delisi